Dormitorium klasy 6stej.

Katerine rzuciła torbę z książkami na łóżko, podchodząc zdenerwowana do okna. Kilkakrotnie powtórzyła zdanie ,,życie mi się wali", po czym usiadła na parapecie, odsłaniając firankę. Dzień się już kończył, a błękitne niebo przybrało granatowy kolor. Jednakże gęsta mgła lekko je rozjaśniała. Wszystko co działo się dzisiaj w szkole dobijało ją. Chłopacy... Gdyby tak dzisiaj był poniedziałek, a nie niedziela. W niedzielę zawsze ma wolny czas, więc, jak niektórzy twierdzą, traci go na chłopaków. Kiedyś uwielbiała to ,,zajęcie", ale płeć męska, odkąd szukają bardziej poważnych związków, zaczęła ją denerwować. Nadal jest dla nich najładniejszą dziewczyną w szkole (a przynajmniej jedną z najładniejszych) ale nie proszą ją o chodzenie tylko ze względu na to, że jej najdłuższy związek trwał miesiąc. Cóż ona ma na to poradzić? Nie jej wina, że nie lubi się angażować...
Sama nie zauważyła upływu czasu... Zasnęła na parapecie...

Do dormitorium krukonów powoli wszedł skrzat Nikodem. Rozejrzał się dookoła, a gdy zorientował się, że nikogo nie ma, zadowolony pokiwał głową.
Przysłał go tutaj jego pan, panicz Coates. Poprosił go, żeby coś tu pozmieniał. Nikodem bardzo lubił swojego pana, dlatego z chęcią przystał na tę prośbę.
Powoli podszedł do łóżek, próbując się zorientować, które jest Audrey. Stwierdził, że pierwsze było wolne, ponieważ nic nie stało na półkach obok. Drugie... zajęte. Ale przez kogo?
Skrzat podszedł do stolika nocnego i przyjżał się rzeczom leżącym na nim. Były niedbale porozrzucane, zatem stwierdził, że to nie jest to miejsce.
Kolejne posłanie na pewno nie należało do Audrey, ponieważ leżała na nim tylko torba z książkami, nic więcej.
Zostało ostatnie..., pomyślał Nikodem podchodząc do niego.
Zgadza się. Na półce nocnej leżało kilka książek, ale także ruszające się fotografie. Na kilku z nich była Audrey z jakimiś ludźmi, których on nie znał.
Zgodnie z prośbą jego pana skrzat wyczarował wszędzie fioletowe i błękitne irysy. Całe otoczenie łóżka Audrey tonęło w kwiatkach, a niemal natychmiast w pokoju pojawił się bardzo przyjemny, kwiatowy zapach. Skrzat zadowolony pokiwał głową i wyszedł, nucąc pod nosem jakąś piosenkę. Miał nadzieję, że o to chodziło jego panu.

Była zmęczona po całym dniu łażenia w jedną i w drugą. Jeszcze te wszystkie rozmowy. Miała ochote paść na łózko i po prostu zasnąć zapominając na chwile o wszystkim co się działo. Jednak kiedy weszła uderzył ja zapach kwiatów. Przetarła oczy i spojrzała na swoje łóżko. Podeszła zszokowana i wzieła jeden kwiatek do ręki. Powąchała i zaśmiała sie pod nosem. Irysy. Pokręciła głową siadając na łóżku. Nate był niesamowity. Już wiedziała po co mu była ta informacja. Nie sądziła jednak ze zrobi coś takiego. Jutro go znajdzie i podziękuje mu za to co teraz zrobił. Poczuła się taka... dowartościowana. I mimo ze wiedziała że poza przyjaźnia między nimi raczej nic nie ma to, jakoś tak dziwnie w sercu ciepło jej się zrobiło. Jakby poczuła się nagle kochana.

Przekroczyła po woli próg drzwi pokoju od jej dormitorium, które dzieliła z Marceline i Audrey. Poczuła woń przepięknych kwiatów, a mianowicie irysów. Rozejrzała się zdziwiona po pokoju, dostrzegając postać siedzącą na łóżku Audrey. Po chwili, podchodząc bliżej, spostrzegła, że to jej przyjaciółka. Usiadła obok niej, patrząc na twarz wili, zwróconej cały czas na bukiet kwiatów.
- Od Lucas'a, czy Nate'a? - Zapytała ciekawa.

Przeniosła wzrok na przyjaciółkę z uśmiechem na ustach.
- Od Nate`a. - powiedziała uśmiechając się cały czas. Podsunęła jej kwiat. - Zobacz jakie ładne są. I jak ładnie pachną... - powiedziała szczęśliwa. Dobra, to już się posuwało dalej niż zwykła przyjaźń, ale nie przeszkadzało jej to. Przynajmniej na razie. W razie co to zastopuje go i tyle.

Gdy Audrey podsunęła jej kwiaty, do jej nozdrzy wleciał jeszcze intensywniejszy zapach kwiatów. Uśmiechnęła się, co było bardzo rzadkim zjawiskiem w całym jej życiu, a dzisiaj zdołała uśmiechnąć się już kilka razy. Gdyby tylko zobaczyła to jakaś obszerna grupa uczniów, już cały Hogwart wiedziałby, że ona, Katerine Goulding, uśmiechnęła się.
- Pięknie pachną. A wyjaśniłaś sobie wszystko z profesorem Lucasem? Przepraszam, że tak na niego mówię, ale ja z nim nie przeszłam na ,,TY" - zachichotała.
Mimo, że nadal miała pewne kłopoty z chłopakiem, postanowiła się tym nie martwić. Jeśli ją kocha, to sam do niej przyjdzie... Bardzo proste.

Patrzyła na jej uśmiechniętą twarz. Racja, za często to się nie zdarzało, dlatego się cieszyła za każdym razem kiedy widziała ze przyjaciółka się uśmiecha. Obracając kwiata między palcami zaśmiała się wesoło.
- Z Lucasem... W sumie cały czas to samo. Był wściekły ze ci powiedziałam, ale udało mi się go jakoś uspokoić. - powiedziała z szeorkim uśmiechem na ustach. Wszystko ostatnio się układało. Na wieży z Nate`m, potem w klasie z Lucasem. Było coraz lepiej. - A co u ciebie? Bo wtedy chyba chciałaś mi coś powiedzieć...

Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i spuściła wzrok. Nie miała zamiaru psuć takiego wspaniałego nastroju przyjaciółce, która aż, na pierwszy rzut oka, kwitła i z chwili na chwilę, była coraz weselsza.
- Nie, to nie ważne. Co było, to nie wróci - na chwilę się zamyśliła, ale po chwili zaczęła mówić. - Zawsze miałam kłopoty z chłopakami, ale oni i tak się pojawiali na moje skinięcie palcem. Problemy w tym, że podoba mi się taki chłopak, który mówi, że mnie kocha, ale... To skomplikowane - westchnęła. - Ale nic się nie stało. On mnie już nie obchodzi - skłamała, oczywiście, ale zrobiła to tak, że nikt nie byłby w stanie wyczuć w tym zdaniu kłamstwa, nawet jej przyjaciółka. - A dlaczego profesor był zły? Myślał, że powiem komuś o was? - położyła jej rękę na ramieniu, a drugą przyłożyła do klatki piersiowej, z lewej strony, gdzie bije serce. - Ja nigdy bym o tym nie powiedziała. Nie jestem z kapusiów.

Była wesoła. Jednak stan przyjaciółki i tak by ją martwił nie zależnie od tego co by się działo. W końcu są przyjaciółkami, prawda?
- Skoro skoplikowane to mi wytłumacz. - powiedziała spokojnie odkładając kwiatka do reszty. Weszła głębiej na łóżko i odwróciła się przodem do dziewczyny patrzac na nią wyczekująco. Skoro ona tyle jej powiedziała to i Katie mogłaby coś powiedzieć. Martwiła się o nią mimo wszystko.
- Lucas był zły ze nie umiem dotrzymac tajemnić. ale wyjaśniliśmy sobie już wszystko. - powiedziała kręcąc głową. Usmeichnęła się na gest który zrobiła. - Wiem ze byś nie powiedziała. Własnie dlatego ci powiedziałam.

- Dziękuję, że wierzysz w to, że jestem... lojalna? - Sama nie wiedziała, jakiego słowa ma użyć na owe określenie. Lojalna... Zabrzmiało to niemal tak, jakby chodziło o jakiegoś chłopaka. - Profesor Lucas powinien mieć do mnie większe zaufanie. W końcu ja również jestem jego podopieczną, tzn. jestem w domu, którego on jest opiekunem. Jeśli chodzi o mnie... - zamyśliła się na chwilę. - Doprawdy, to już nie ważne - wstała z łóżka Audrey i podążyła w kierunku łazienki. - Wiem jednakże, że jeśli jest nam pisane być na dłużej razem, to tak się stanie - zamknęła za sobą drzwi od łazienki. Chwilę później w pokoju rozniósł się dźwięk spływających spod prysznica kropelek wody.
Katerine biorąc prysznic czuła się, jakby zmywała wszystkie troski dzisiejszego dnia...

Rzuciła się zmęczona na łóżko, które pod wpływem ciężaru zaskrzypiało. Leżała przez chwilę, odpoczywając po dzisiejszym, bardzo ruchliwym dniu, po czym podeszła do okna. Otworzyła je na szerz, wdychając typowo nocne powietrze. Zamknęła po kilku minutach okno i położyła się w łóżku, nawet nie biorąc prysznicu.

Przetarła zdziwiona rękoma oczy i rozejrzała się po pustym dormitorium. Zerknęła na zegarek, którego wskazówki ułożyły się mała na 12, a duża na 20. 12:20... Przeklęła w duchu i odsunęła kołdrę, wychodząc w pośpiechu z łóżka. Przebrała się w pierwsze lepsze ubrania, nie koniecznie jej samej i pobiegła w pośpiechu do wielkiej sali.

Wbiegła do dormitorium, rzucając się na łóżko. Łzy spływały ciurkiem spod jej powiek, mocząc kołdrę, ale ona nadal nie potrafiła się uspokoić. Zbyt wiele wspomnień się w niej ,,obudziło"... Mama... Gdy tylko o niej pomyślała, poczuła skurcz w żołądku... Słyszała kiedyś od taty, że mama uwielbiała naukę. I tylko dlatego poświęcała się tej pasji - udając przy innych często to, że się często uczy. Nauka, nauka, nauka... Gdyby nie to, że coś takiego jest, nie miałaby nic wspólnego z mamą. Nie była nawet do niej podobna. Jedyne co po niej odziedziczyła, to oczy. Brązowe oczy... I właśnie to w niej samej jej się bardzo podobało.

Nie poszła dzisiaj na zajęcia, czując się wyjątkowo źle. Miała gorączkę, ale nie zamierzała iść do skrzydła szpitalnego (przynajmniej na razie), aby nie pogarszać swojej sytuacji. Zawsze uważała, że lekarstwa, które daje pielęgniarka, tylko szkodzą naszemu zdrowiu. Poza tym, miała dzisiaj urodziny i chciała je spędzić normalnie, nie będąc w skrzydle szpitalnym...

Wstała, co cholernie trudne było. Chyba dlatego że skoro miała wolną niedzielę to jej się nie chciało. Mogłaby ją przespać, ale chyba słońce które wpadało przez zasłony w oknach miało inne plany. Przeciągnęła się, ziewając szeroko i rozejrzała po dormitorium. Jak zawsze tylko wokół jej łóżka panował bałagan. Jak zawsze, bo tylko ona w tym swoim roztrzepaniu i zabieganiu nie pamiętała żeby odkładać rzeczy do szafek, kufra, czy ciuchów do szafy. Zeszła z łóżka i spojrzała na swoje łydki, a po chwili poszła do łazienki, żeby wyjść i stanąć opierając się o framugę drzwi i szczotkując zęby - Eeej, ciepło jest na dworze? - Spytała Kate robiąc przerwy w myciu uzębienia.

Spojrzała na przyjaciółkę spode zmrużonych oczu, po czym kiwnęła niemal nie zauważalnie głową. W przeciwieństwie do Marceline, ona wstała już kilka godzin temu, nie mając zamiaru "tracić nawet minuty, ze swojego cennego dnia". Nie była, co prawda, rannym ptaszkiem, ale z niewiadomych przyczyn niedziela była jej ulubionym dniem. Nie przez to, że uważano ten dzień niemal za święty, ale przez tą całą... Przez to, że wszyscy byli tacy spokojni. Spokój, to nie jej cecha: to powinien przyznać każdy, kto tylko ją widzi.
- Jak rano otwierałam okno, to było ciepło. Nie wiem, czy teraz też jest.

Szczotkując zęby podeszła do okna i otworzyła je szeroko - Jest - stwierdziła wesoło i zniknęła w łazience wracając po chwili z czystymi ząbkami. - To dobrze, mam dość zimowych ciuchów - stwierdziła i kopnęła swoją spódnicę bardziej pod łóżko. Dormitorium ją przygnębiało, było tak cholernie dziwnie, dlatego rzadko kiedy spędzała tu więcej czasu niż to konieczne. - Cooo robisz? - spytała wesolo, podchodząc do przyjaciółki i cmokając ją w policzek.

-Eeee... - jąkała się - układam tą stertę ciuchów. Faktycznie już czas na to, żeby przestać nosić zimowe ubrania. - Położyła kurtkę na stertę ciuchów, które zdążyła już ułożyć.

- Hm, spalmy je i może zima już nigdy nie wróci? - Podsunęła wesoło, nie całkiem wiedząc po co jej to składanie ciuchów, przecież pod łóżkiem jest całkiem sporo miejsca wszystkie sie tam zmieszczą. - Jakie niedziele mogą być nudne - stwierdziła fachowo, pomijając fakt że cieszyła się tym dniem dopiero od nastu minut. Zdecydowanie wolała poniedziałki, albo nawet czwartki jak nerwowo krzątały się żeby zdążyć na zajęcia. A tak? nic, wszystko na spokojnie, flegmatycznie. Podeszła w piżamowej koszuli do szafy przeglądajac ciuchy które można byłoby dzisiaj założyć. - Ejjj, widziałaś moją sukienkę? Niebieską? - Spytała spod szafy, wyciągając bieliznę i wciąż szukając wzrokiem zguby.

Rozejrzała się po pokoju, w poszukiwaniu sukienki Marceline i pokręciła głową.
- Nie, nie widziałam jej. W tym burdelu trudno cokolwiek znaleźć. Musiałybyśmy tu posprzątać. - Westchnęła z dezaprobatą. Wcale nie miała zamiaru sprzątać tego "burdelu", ale wiedziała, że jeśli po pokoju nadal będą porozrzucane ubrania, nigdy się nie znajdą, a znalezienie chociażby jednej rzeczy, zajmie dobrą godzinę.

Wzruszyła ramionami i zdjęła bluzkę zakładając stanik. Przejechała ręką po włosach i spojrzała na podlogę. - E tam, szkoda mi życia na sprzątanie - stwierdziła wesoło, schylając sie i podnosząc jedną rzecz z podłogi. Przyjrzała jej się bardzo dokładnie i odrzuciła z powrotem. - Skrzaaaty po coś w końcu są - dodała i zaklęła pod nosem przebiejąc wzrokiem po ciuchach. Skoro nie ma tutaj, to musi być w szafie. Ale w szafie też nie było, więc może tylko jej się zdawało że ma taką sukienkę? - Ech, dobra. Wezmę czerwoną. I widzisz? Obeszło się bez sprzątania - dodała z zawadiackim uśmiechem i wsunęła przez głowę sukienke.

Pokręciła oczami i wzruszyła ramionami. W momencie, kiedy proponowała sprzątanie, nie miała na myśli tego, że one same posprzątają. Raczej chciała "zatrudnić" do tego "zadania" skrzaty, żeby się nie przemęczać. Dzisiejszy dzień, był zbyt piękny i ciepły, by tracić go na coś takiego, jak sprzątanie. Ogółem mówiąc, ona nienawidziła sprzątać: nawet dobrze tego nie potrafiła.
- W czerwonej ci nawet lepiej - skomentowała z uśmiechem i spojrzała na swój strój. Dżinsowe rurki, botki i biała bluzka na krótki rękaw, z napisem "I love me" (w miejscu "love" było czerwone serduszko). Niezbyt to pasowało do przepięknej sukni przyjaciółki, ale zignorowała ten fakt, zawiązując włosy w kitkę. - Dostałam niedawno od Audrey piękną, czarną sukienkę, ale jak na razie nie miałam okazji, żeby ją założyć. Może wybierzemy się kiedyś na jakąś imprezę? - zaproponowała

- Ślizgon taki jeden robi niedługo urodziny, może tam się w niej pokażesz - mruknęła podchodząc do dziewczyny i poprawiając jej bluzkę. Tak, żeby ładniej leżała, bo Marcelinie nie lubiła dziewczyn które miały manię naciągania wszystkiego tak strasznie maksymalnie. Dlatego sama nosiła luźne rzeczy. - No, w każdym razie mam nadzieje ze dostaniemy zaproszenie. A póki co mozemy iść na zakupy, albo coś - bo przecież oczywistym jest że nie spedzi całej niedzieli w pokoju.

Pokiwała głową. Ona również miała cichą nadzieję na to, że dostanie zaproszenie, chociaż nie wiedziała, czy tak się stanie na prawdę. W końcu ze ślizgonami nigdy nic nie wiadomo.
- Chciałabym, żeby nas zaprosili, ale nie wiadomo. Trudno określić, co oni... jaki mają stosunek do naszego domu i tych, którzy w nim są.
Perspektywa, że mogłyby iść na zakupy, bardzo jej się spodobała, więc zapytała:
- Ale to teraz? I gdzie?

Pokiwała głową, święcie przekonana że pan Chace Blake ich zaprosi, o na pewno, ona juz się o to postara. A jak nie przekona ślizgona którego urodziny będą obchodzić to jeszcze może spróbować u jego przyjaciela. W końcu po coś się z nimi koleguje. - Daj spokój, zaprosi nas - Ucieła tym samym i siadła przed lustrem robiąc lekki makijaż - No, teraz jak się pomaluje możemy pójść. Kupimy mu prezent przy okazji - stwierdziła jeszcze i pociągnęła usta malinowym błyszczykiem.

- Kupimy prezent na urodziny, na które nie wiemy, czy pójdziemy? - roześmiała się serdecznie. Nie było to wcale bez sensu, bo, gdyby, dostały zaproszenie na urodziny, nie byłoby nawet czasu na kupienie nic, ale kupować coś, jeśli nie ma się pewności...